დიდგორის ბრძოლა

1121 წლის 12 აგვისტო იდგა. სელჩუკთა მოდგმის 300 000-ზე მეტი მეომარი მოსასპობად მოადგა საქართველოს. დიდგორიდან თბილისისაკენ მტრის გაშვება საქართველოს დამარცხებას ნიშნავდა.

ქართველთა ლაშქარი საომრად განლაგდა. დავითმა სიტყვით მიმართა მეომრებს... ქართველთა მეფემ ხერხს მიმართა: როცა მოწინააღმდეგეები ერთმანეთის პირისპირ გამწკრივდნენ, საქართველოს ლაშქარს გამოეყო 200 მხედარი და მტრისაკენ წავიდა. მაჰმადიანებს ეგონათ ეს ხმალჩაგებული მოლაშქრენი ქართველთა მეფის მოღალატენი არიან, ჩვენს მხარეზე გადმოდიანო და თავიანთ ბანაკში შეუშვეს. ქართველებმა უეცრად ხმლები იშიშვლეს და დაერივნენ სელჯუკებს. მოულოდნელობისაგან მტერი აიბნა და აირია. 
ამავდროულად საქართველოს ლაშქარმა მათ ორი მხრიდან შეუტია. ჯარის ერთი ნაწილი მეფის სარდლობით მუსრს ავლებდა მაჰმადიანებს. მთიდან მეორე ნაწილი დაეშვა დემეტრე უფლისწულის  წინამძღოლობით. ქართველმა მებრძოლებმა დიდი ვაჟკაცობა გამოიჩინეს და მრავალრიცხოვანი მტერი დაამარცხეს. ჩვენმა სამშობლომ ძლევამოსილი გამარჯვება მოიპოვა.